கணிணி நட்பு

ஹாய் என்றாரம்பித்தது அவளின் கணினி நட்பு

காலங் கடந்தோடியது செல்ல சிணுங்கல்களுடன்

ஈரொரு வருடங் கழிந்து ஏனோ -அவளை

பார்க்க துடித்தது மனசு



சத்தியமா இது காதல் இல்லை



ஆவலை தெரிவித்தேன் சில நிமிடம்

கழித்து ”ம்” என்றாள் பவ்யமாய்

இனம் புரியா மகிழ்ச்சி-அவள்

என்னிடம் பகிர்ந்த எண்ண எழுத்துகளுடன்



கற்பனையில் அவளை சிலை வடித்தேன்

என் எழுத்துகளுடன் கனவில் சிறையும் வைத்தேன்



சத்தியமா இது காதல் சிலையுமில்லை சிறையுமில்லை



அந்நாள் வந்தது

நெஞ்சம் படபடத்தது

கால்கள் தடதடத்தது-பேச

சொல் வர மறுத்தது



அவளை கண்டேன் ஆப் ஆனேன்-என்

எண்ணஎழுத்துகளுடன் ஐக்கியமான முகமா இது



”ச்சே இருக்காது”



”நட்பே உறவே” அவளின் குரல்

ஆ” என் எண்ண எழுத்தே இவள்



எழுத்துக்கும் முகத்துக்கும் என்னடா சம்மந்தம் மனம் என்னை கடிந்து கொண்டது



என் நிலை அவளிடம் விளக்கினேன்



சிறிது நேர சிரிப்பொலிகளுடன்

அவள்



எழுத்துக்கு கற்பனை இருக்கலாம் எழுத்தோடு சேர்த்து எனக்கும் உருவம் கொடுத்தாயே அதுதான் தவறு அது காதலியா இருந்தாலும் சரி, நட்பு தோழமையாக இருந்தாலும் சரி என்றாள் புன்னகையுடன்



இப்போதுதான் உண்மையிலே காதலிக்க ஆரம்பித்தேன்

அவளது நட்பையும் எண்ணஎழுத்தையும்

நட்பிலும் காதல் உண்டு அது பந்தங்களின் இல்லற காதல் அல்ல

பல பந்தங்களை இணைக்கும் நட்புக்காதல்



இவன்

பிரகாஷ்சோனா